Een paar dagen geleden kwam er op Facebook een bericht voorbij met een foto van een prachtige brunette met een oogverblindende lach. De tekst luidde: ‘Ze wachtte 4 jaar tevergeefs op een donorhart. Nu is ze dood. Ben jij al donor?’ Wow. Ik voelde me meteen schuldig, alsof ik verantwoordelijk was voor haar dood, omdat ik haar mijn hart niet gegeven zou hebben als ik in de afgelopen 4 jaar gestorven was.
Nee, dat zou ik niet gedaan hebben. Zelfs niet op Valentijnsdag.
‘Maar wacht eens even’, dacht ik. ‘Dit klopt niet! Ik wil niet vanuit schuldgevoelens gedwongen worden om donor te worden. Ik heb goede redenen om het niet te doen en egoïsme is daar geen van.’
Er komt een nieuwe donorwet aan in Nederland
Terwijl je dit leest zijn ze bezig met het pushen van een nieuwe donorwet in Nederland. Voorheen was je geen donor, totdat je officieel aangaf dat wel te zijn. De nieuwe wet zegt dat je wel een donor bent, totdat je officieel aangeeft dat je het niet bent. Wel, laat me dat dan bij deze meteen officieel verklaren: Ik ben GEEN donor! Als ik onverhoopt mocht komen te overlijden, laat dan alsjeblieft de dokters dit artikel zien en help me om in vrede te sterven.
Zak met botten
Er zijn verschillende visies op wat we zijn en wat er gebeurt nadat we sterven. Sommige mensen geloven dat we niet meer zijn dan een lichaam en dat wanneer het lichaam sterft alles ophoudt. Ik kan me voorstellen dat het vanuit dat perspectief vrij logisch is om te geloven dat het een goed idee is om donor te zijn. De dode heeft immers geen behoefte meer aan het lichaam, dus waarom zou je dan niet een levende persoon nog een tijdje langer blij maken?
De boeddhistische visie op wie we zijn
In het boeddhisme wordt de mens gezien als een ziel op een evolutionaire reis, die vele malen incarneert in verschillende lichamen en leert van elk leven en elke ervaring. Dit klopt helemaal, volgens mij. Ik ben meer dan een lichaam. Heb je ooit een dood lichaam gezien? Het ziet er totaal anders uit dan een levend lichaam, nietwaar? Het is duidelijk dat de ziel vertrokken is. Natuurlijk bestaat de ziel!
‘Ja’, zal de boeddhist zeggen. ‘En het proces van de ziel die het lichaam verlaat moet met de grootst mogelijke zorg gebeuren. De ziel moet de kans krijgen om de oversteek te maken zonder trauma of schade. Het lichaam moet tot 3 dagen na de dood niet aangeraakt of verplaatst worden. Familie en geliefden moeten zich rond het lichaam scharen, bidden en communiceren met de ziel om hem, haar, het te helpen te gaan. Een kalme, vredige, liefdevolle omgeving is cruciaal voor de ziel om het lichaam los te laten, om het proces te vertrouwen en niet in paniek te raken.
Hoe ziet donorschap er écht uit?
Okee. Dus ik sterf in het ziekenhuis, omgeven door mijn geliefden. Hoeveel tijd krijgen we voordat een team van specialisten met hun gereedschap en koelboxen binnenvalt om mijn organen uit mijn lichaam te snijden, mijn ogen eruit te halen, mijn huid af te stropen? Krijgen we 10 minuten om mijn dood te eren, terwijl de wachtende patiënt alvast klaargemaakt wordt voor de operatie?
Neem de tijd. Stel je voor hoe dit er werkelijk uit zou zien. Het is belangrijk, omdat het de werkelijkheid is van donorschap.
Zou je je hart aan een vreemde geven?
Ja, en nu we het er toch over hebben: ken ik die patiënt? Hebben we elkaar ontmoet, zo van: ‘Hallo, ik ga jouw leven redden, leuk je te ontmoeten.’ Nee, natuurlijk niet. Maar waarom niet? Waarom is er geen Tinder app voor donors? Nee. Plotseling word ik geacht de mensheid zo lief te hebben dat ik bereid ben mijn hart, longen of wat dan ook aan een vreemde te geven, terwijl ik tegelijkertijd geacht wordt van mijn dierbaren te verlangen dat ze dit prioriteren, boven hun behoefte om fatsoenlijk afscheid te nemen. Waarom? Toen ik nog leefde verwachtte niemand van me dat ik een Euro gaf aan een bedelaar. Het is zelfs tegen de wet om een vluchteling onderdak te bieden! Maar nu ik dood ben word ik ineens geacht me als een heilige te gedragen. Waarom? En wie is erbij gebaat?
Wat zou je doen met 1.4 miljoen?
En nu we het er toch over hebben: hoeveel kost het eigenlijk? Hoe duur is bijvoorbeeld een harttransplantatie? Ik heb het gegoogeld. 1.4 miljoen dollar. Een niertransplantatie kost maar 400.000 dollar (in de VS). Even kijken. Een voorbeeld: Planting Peace, een globale nonprofit organisatie, is momenteel actief met het helpen van minstens 700.000 Rohingya, vluchtelingen uit Myanmar, om de winter te overleven, net aan de andere kant van de grens. De kinderen in de kampen sterven als vliegen, vooral door wormen. Ja, wormen. Het kost 10 cent om een kind voor 6 maanden te ontwormen. Inderdaad, met 10 cent wordt de voornaamste doodsoorzaak weggenomen. Do the math. Een harttransplantatie is 14 miljoen wormenkuren waard.
We hebben het over geld hier. Wat zou jij doen? Zou je zeggen: ‘Geef hier dat hart’ of zou je zeggen: ‘Ga de Rohingya redden’? Now we’re talking. Wil je een held of heldin zijn? Neem het hart dan niet. Zelfs niet de nier. Wil je een nobele dokter zijn? Ga dan helpen waar het het meest nodig is, in godsnaam!
Waarom worden we überhaupt ziek?
Een ander punt: Hoe ver zou 1.4 miljoen dollar reiken om onderzoek te financieren naar waarom hart- en vaatziekten tegenwoordig doodsoorzaak nr. 1 zijn? En hoe ver zou 1.4 miljoen reiken om preventieve programma’s op te zetten waar mensen leren hoe een gelukkig, gezond leven te leiden? Zijn wij een maatschappij die er werkelijk ALLES aan doet een samenleving te creëren van gezonde, tevreden mensen? Nee. Dat zijn we niet. Ab-so-luut niet. Waarom niet? Deze vragen moeten gesteld worden. Waarom niet?
De ziel leeft voort in de organen
Er zijn ontelbaar veel films, boeken en artikelen over het fenomeen dat mensen die een orgaan krijgen van een dood persoon gaan dromen over het leven van die persoon. Hun karakter verandert, ze nemen kenmerken, gevoelens en subtiele gewoontes over van hun donor. Soms gaan ze zelfs verlangen naar mensen die ze nooit eerder kenden: de geliefden van de overledene.
De taoïstische visie op wie we zijn
‘Natuurlijk’, zou een taoïst zeggen. Net als in het boeddhisme zien zij ons ook als een ziel die voor een beperkte tijd in een lichaam leeft, dingen leert en dan verder gaat. De ziel is echter intrinsiek verbonden met het lichaam. Kijk naar hoe moeilijk het is om te verhuizen en je oude huis achter te laten. Hoe zou het voelen om je lichaam achter te laten? In het taoïsme wordt gezegd dat de ziel verschillende aspecten heeft die in verschillende delen van het lichaam wonen, een beetje zoals de verschillende kamers in een huis. Raad in welke delen van het lichaam de ziel vertoeft? DE ORGANEN. Ook een taoïst is toegewijd aan het geven van een goede tijd aan zowel de ziel als het lichaam wanneer iemand sterft. Dit kost tijd, liefde en zorgzaamheid. Na de dood trekken de verschillende delen van de ziel zich zachtjes terug, komen bijeen en gaan als één geheel verder. Als alles volgens plan gaat.
Kan ik niet eens in vrede sterven hier?
Stel je voor: Ik ga dood en mijn ziel maakt zich op om verder te gaan. Ik ben een beetje melancholisch, want ik heb net afscheid genomen van mijn familie en ik hield echt van dit leven. Ik heb zin om te mijmeren, terug te gaan naar toen ik nog leefde, me de momenten te herinneren van liefde, schoonheid en verwondering. Ik wil stilstaan bij die kus, die ogen, die bergen.. Op dat moment stormt een team van dokters naar binnen, de familie moet meteen vertrekken, mijn lichaam wordt opengesneden en mijn hart, nieren en ogen worden eruitgehaald. Het hart gaat naar één persoon, de nieren naar een ander en de ogen naar een derde. Ze moeten snel handelen! Er is geen tijd te verliezen!
Als één persoon met mijn ogen ziet, voelt mijn hart dat dan in de andere persoon?
Mijn ziel is nu in de war. Waarschijnlijk is dat een understatement. Extreme paniek is waarschijnlijk een betere omschrijving. Want HOE word ik nu geacht verder te gaan? En HOE gaat een deel van mijn ziel, een deel van MIJ, het doen in het lichaam van een andere ziel? Zullen we met elkaar kunnen opschieten, of worden ze allebei totaal psychotisch? En als één persoon iets ziet met mijn ogen, voelt mijn hart in de andere persoon dat dan? En is er enige vorm van zin, van doel, enige werkelijke betekenis in het feit dat mijn ziel nu letterlijk in stukken is getrokken, net als de ziel van de andere persoon? Hoe gaan we nu allebei verder? Moet ik wachten tot die andere persoon ook overlijdt en ga ik dan meteen mijn stuk ziel ophalen? Is dat überhaupt mogelijk, of is mijn pad nu voor altijd verloren?
Zijn we het inmiddels eens? NEE!
Veel vragen. Onbeantwoorde vragen! Niemand weet zeker wat er gebeurt na de dood. Wel, misschien een verlichte boeddha of een onsterfelijke taoïst. Maar ik weet het niet. En jij ook niet. Get real. We hebben het mysterie de afgelopen 2000 jaar niet opgelost. Dus waarom veronderstelt de nieuwe donor lobby dat we op de één of andere manier tot overeenstemming zijn gekomen en het er allemaal over eens zijn dat de ziel óf niet bestaat óf het oké vindt dat dit tijdelijke ruimtepak meteen na de dood in stukken wordt gesneden? Waarom word ik gepusht in een geloofsysteem dat voor mij het toppunt is van onwetendheid en arrogantie? Sinds wanneer ontkennen we de eeuwenoude wijsheid van spirituele wegen zoals het boeddhisme en het taoïsme? Wie heeft plotseling besloten dat we het NU ineens beter weten?
Ik ben een ziel, levend in een fysiek lichaam
Dit is waar ik nu in geloof. Ik heb vele levens geleefd en ik zal nog vele levens leven. Ik voel me gezegend met dit leven en ik ben volledig toegewijd om er het beste van te maken. Als ik sterf ben ik er vrij zeker van dat mijn ziel het fijn zal vinden om begeleid te worden naar de andere kant op een vredige, liefdevolle manier. Ik zal een paar dagen, misschien wel een paar weken nodig hebben om dit te doen. Ik wil als één stuk oversteken, als het even kan. Dus waag het niet om in me te snijden als ik dood ben! En vries me ook niet in! Sta me toe om op natuurlijke wijze te sterven, langzaam en vredig. Sta de mensen die van me houden toe om in hun eigen tijd afscheid te nemen. Dat hebben zij ook nodig.
Blijf gewoon van me af
Blijf gewoon van me af, oké? Laat mijn ziel met rust. Neem geen risico met het leven zelf. Neem geen risico met de dood. Ik heb medelijden met dat mooie meisje dat op jonge leeftijd stierf door hartfalen. Ik heb medelijden met het Rohyngia kind dat verhongert omdat zijn buik vol met wormen zit. Mijn hart gaat uit naar iedereen die ziek of ongelukkig is. Ja, ik doe wat ik kan om deze wereld tot een betere plek te maken. Maar ik ben GEEN donor.
Nee, ik word geen donor!
De Goddelijk Bron legt binnen de creatie van elke ziel een uniek zielendoel, een unieke zielenroeping met alle daartoe geëigende zielenattributen en talenten.
ॐ Marianne ॐ 