Tag: zee
Gedicht: Gevoelens
Woeste golven..
Teisteren mijn kust
Nemen mijn emoties mee
Tot het gevoel sust
Het is verzuipen
of zwemmen
Innerlijke kracht
laat zich niet kennen
Als een rots in de branding…
Tot in de diepste zee
Maar de zee heel oud en wijs
Geeft haar geheim niet prijs
Druppel
Vertrouwen..
Men kan het vertrouwen in mensen verliezen, maar verlies nooit het vertrouwen in jezelf.
Wat een hart verwarmde reacties zijn er geschreven op mijn ‘Ziek’ zijn. Het doet deugd dat er toch mensen zijn die me wel graag lezen. Toch ben ik heel erg aan mezelf gaan twijfelen omdat het de zoveelste keer is dat op openlijk en publiekelijk zwart gemaakt bent. Voor wie of wat….mijn persoontje? Hoeveel keer zal het hierna nog gebeuren, dat blijft me bij.Het antwoord zit in mezelf en zal boven water komen.
Zoals ik al zei….Karma roert zijn staart, ze zijn al 75 leden kwijt na mijn vertrek
Ondanks dat, moedig ik mezelf wel aan door te zeggen…’Al wilt men graag mijn wortels kortwieken, dit onkruid zal terug groeien en bloeien. Of….’Heb al zoveel zeeën door zwommen, maar nog steeds niet verdronken.
Zoals ik al zei….Karma roert zijn staart omdat het geen hart kent, ze zijn al 75 leden kwijt na mijn vertrek.
Bedankt lieve mensen voor alle lieve en warme reacties
Morgen ga ik weer verder op mijn blog met leuke en mooie logjes 🙂
Zee van liefde
Elk leven is als een oceaan
eeuwig smachtend naar liefde van de kust.
We volgen eb en vloed, en beseffen niet
dat we eigenlijk voor eeuwig baden in de zee van liefde.
Het beloofde land
Vele mensen zullen gisteravond deze beelden ook wel gezien hebben op het nieuws over de vluchtelingen. Geschokt en de wereld stond even stil en de laatste momenten gingen door me heen..
Dan is het toch prachtig om deze tekst te lezen die een andere kijk en gevoel geven. Het zieltje is naar het ”beloofde land”, een mooie reis gewenst.
========================
Beloofde land
Met onze laatste hoop van zegen verlaten wij het vaste land…
Mijn kleine angstige hand.. In die van mijn vader vast geklampt..
…
Papa zegt me steeds, dat ik niet bang moet zijn..
Nog maar een heel klein stukje.. Daar, daar is het leven fijn.
De golven doen ons zweven.. Grappig.. Of toch niet..
In mama’s ogen zie ik tranen..
“Daar is het fijn” Waarom verdriet??
Papa’s armen slaan om mij heen.. “Lieve heer, sta ons bij”
Het duurde maar heel even en ineens was het voorbij..
“Daar” bleek toch wel ver.. En de zee laat zich niet temmen..
Niet langer mijn vaders armen.. Maar de golven die mij beklemmen..
Onder de duisternis van de golven ben ik bang en alleen.., nog even had ik hoop.. Tot iedereen verdween..
Onder water ontmoet ik een engel.. Hij lacht en neemt mij mee..
Bij hem is het warm.. En valt de afstand naar “daar” wel mee..
Ik draai mij even om.. Ik zie mijzelf liggen op een strand..
Ondanks mijn lieve engel.. Mis ik mijn vaders warme hand..
Hij beloofde ons een leven zonder pijn.. zonder angst.. Iets wat elk mens voor zijn dierbaren verlangt..
Ik had het zo gehoopt.. Iedereen hand in hand… Nooit had ik het vermoeden.. Dit blijkt ons beloofde land..
De mens is 1. Geef om elkaar. Met dank aan Rick Adriolo.
Parel
De oudste stad ter wereld: Dwarka
De oudste stad ter wereld
Dat is de Indiase stad Dwarka die stamt uit 9500 voor Christus. De stad bevindt zich zo’n 40 m onder water en is in 2001 ontdekt door Murli Manohar Joshi, 20 km voor de kust van Gujarat, in de Golf van Khambhat.
Deze legendarische stad was volgens oude literatuur de woonplaats van de God Krishna. Hier vocht Krishna menig strijd uit met Koning Salva. Men veronderstelt dat de stad Dwarka zes keer door de zee verzwolgen is en het Dwarka wat wij nu kenne…n het ‘zevende Dwarka’ is dat in deze omgeving is gebouwd.
Archeologen en Indiase duikers van de marine hebben de onderwaterruïnes voor de kust onderzocht en veronderstellen dat dit de verzonken stad van Krisna is. In het hedendaagse Dwarka, in het westen van India, staat een tempel die in 200 voor Christus is gebouwd.
Bron: catharinaweb
Lotuskaart.
Kahlil Gibran: wakker zijn
ALS ZE WAKKER ZIJN…
zeggen ze tegen me:
‘Jij en de wereld waarin je leeft,
zijn maar een korrel zand
op de oneindige kust van een oneindige zee.’
En in mijn droom antwoord ik hen:
‘Ik ben de oneindige zee,
en alle werelden zijn maar korrels zand op mijn kust.’
Uit: dagboeken
Kahlil Gibran