Gesprek tussen Hoofd en Hart

Gesprek tussen Hoofd en Hart

“Waarom heb je me achter een schild geplaatst?” vroeg het hart.
“Voor je eigen bestwil” antwoordde het hoofd.

“Hoe dat zo?” vroeg het hart
“Het schild zal je beschermen tegen pijn” zei het hoofd.

“Weet je dat zeker?” vroeg het hart.
“Behoorlijk zeker, ja” antwoordde het hoofd.

“Maar vraag je je wel eens af of ik wel blij ben met deze situatie?” vroeg het hart. “Je hebt mij nooit gevraagd of ik achter een schild wilde leven. Je hebt het daar gewoon geplaatst, op de dag dat jij besloot dat dat nodig was.”
“En vanaf die dag heb je geen hartenpijn meer gehad, toch?” reageerde het hoofd.

“Dat is wat jij denkt” zei het hart. “Maar dat is slechts gedeeltelijk waar. Het is waar dat mij sinds die dag geen pijn meer is aangedaan door mensen die zo dichtbij konden komen dat ze me pijn konden doen. Maar pijn heb ik wel, continu.

Want ik ben hier alleen achtergelaten, ben hier helemaal in mijn uppie en niemand, zelfs jij niet, verbindt zich nog met mij. Ik ben een hart, en liefde is mijn levensenergie. Ik ben op m’n best wanneer ik zowel liefde kan geven als ontvangen. Maar niets van dat alles gebeurt nog. Vanwege het schild. Het schild dat jij besloot voor me te plaatsen, zonder mij te vragen hoe ik dat vond. Ik weet dat je het geplaatst hebt vanuit de beste intenties, maar het schild doet me meer kwaad dan goed. Ik ben een hart! Ik moet liefhebben! Liefde voelen! Liefde geven! Liefde ontvangen!
Als ik dat niet kan doen, wat voor nut heeft het dan dat ik er überhaupt ben?”

Het hoofd was stil nu. Verward.
Het begreep dat het hart zojuist iets heel belangrijks had gezegd. Maar hoe moest het dan met de angsten? Hoe zat het met bescherming? Zonder het schild zou het hart zo vreselijk kwetsbaar zijn! Het zou gekwetst kunnen worden. Weer. En dat was altijd erg pijnlijk…

“Maar hart,” zei het hoofd ” zou je werkelijk liever zonder het schild willen leven? Wil je echt dat ik het schild wegneem, waardoor ik je blootstel aan zoveel gevaren, aan de mogelijkheid dat je weer gekwetst wordt?

“Ja” zei het hart. “Want ik ben niet gemaakt om achter een schild te leven. Dan kan ik net zo goed doodgaan. Achter een schild kan ik niets doen van alle dingen die ik te doen hebt. Ik kan niet ademen. Ik kan niet delen. Ik kan mijn energie niet laten stromen. Ik kan niet ZIJN wie ik ben, in feite. Ik begrijp je zorgen, maar begrijp alsjeblieft ook dit: achter het schild zal ik sterven, en dan zal mijn leven zinloos zijn geweest, want dan ben ik niet in staat geweest mijn energie aan de wereld te geven…
Ik heb het echt nodig dat je het schild wegneemt. Zodat ik kan LEVEN en ZIJN, volledig, helemaal.

Je zult verrast worden door de dingen die we zullen ervaren zonder schild. Er zijn zoveel GOEDE dingen beschikbaar voor ons, als we dat schild maar zouden weggooien! Vertrouw me! En help me, alsjeblieft… Help me door me te vertrouwen en door aan mijn zijde te staan…
Heb vertrouwen dat de kracht van mijn energie veel, veel sterker is dan de kracht van de angsten en zorgen die in jou leven.

En weet dat ik, zelfs als ik gekwetst word, altijd in staat zal zijn weer te helen. Vertrouw me. Ik kan het aan. Het is het leven. Als ik het leven niet aan zou kunnen, zou ik hier niet zijn…”

Marian Pelsgraaf van Justbeyou.nl

Advertentie

Je eigen..

Twee Handen

Twee handen….

Een oude vrouw komt bij de dokter en zegt: Ik heb één hand vol klachten.
Zal ik ze eens opnoemen?
Laat maar eens horen zei de dokter.

De eerste vinger zijn mijn verloren ouders.
De tweede zijn mijn lichamelijke klachten.
De derde vinger, dat ik zo weinig meer kan doen.
De vierde, dat ik me soms zo eenzaam voel.
De vijfde vinger, dat er om me heen zoveel bekenden weggevallen zijn.
Dat is inderdaad een hele hand vol, zegt de dokter.

Maar die andere hand dan? vraagt hij nieuwsgierig.
Dat zijn mijn zegeningen, wilt u die ook horen? vraagt ze.
Graag, zegt de arts.

De eerste vinger, dat ik elke dag voldoende te eten heb.
De tweede, dat mijn huisje in de winter lekker warm is.
De derde, dat er mensen om mij heen zijn die me helpen.
De vierde, dat ik de laatste tijd gespaard ben van nog meer ziekten en pijn.
De vijfde vinger, dat ik voldoende geld heb om mijn rekeningen te betalen.

De dokter kijkt naar beide handen. De vrouw kijkt hem aan en zegt: Hier zijn twee handen die verdriet hebben gedragen, tranen gedroogd en wel eens tot vuisten zijn gebald. Ook twee handen die weten wat leven is.

En weet u dat ik nu zo mooi vindt, wat er gebeurt als ik mijn handen vouw tot een gebed? Neen,” zegt de dokter.

Als ik bid, gebeurt er iets met mijn handen. Dan gaat mijn hand met de zegeningen naar mijn hand met het verdriet. Dan vouw ik de vingers in elkaar en dan komen de moeilijke dingen tussen de zegeningen in. En de zegeningen houden die narigheid in mijn leven tegen. Biddend breng ik mijn verdriet bij God. Daarna tel ik de zegeningen.

Weet je, ik ben dankbaar dat ik twee handen heb, ze houden elkaar in evenwicht. Ze houden mij in evenwicht en zo is mijn leven ook minder zwaar.

De dokter knikt instemmend, vouwt de vingers van de ene hand tussen de vingers van zijn andere hand en blijft verzonken in zijn eigen gedachten zitten.

Bron onbekend ❤️

Het geheim van de leegte

Het geheim van de leegte

 

Tijdens zijn lessen sprak Lao-Tse ook vaak over het NIets. Op een dag vroeg één van zijn leerlingen aan hem: ‘Meester, ik weet niet waar u het over heeft – hoe kan alles nou bewustzijn zijn? Hoe kan alles uit het niets voortkomen – dat slaat nergens op.

 

Lao Tse wees naar een vijgenboom en zei tegen hem: ‘breng me eens een vijg’ – de leerling liep naar de boom en plukte een vijg en bracht die naar Lao Tse.

Lao-Tse zei: breek die vijg eens open

dat deed hij…..wat zie je…Zaden

Geef me eens één van die zaden

Hij gehoorzaamde

 

Daarna gaf Lao-Tse hem een mesje en zei: ‘Snij het zaadje open’ – dat ging nog niet zo gemakkelijk, want het zaadje was klein. Maar na een paar keer in zijn vingers te hebben gesneden lukt het hem uiteindelijk toch het zaadje open te snijden.

En Lao-Tse vroeg:…en, wat zie je nu?

Niets – binnenin het zaadje zit een holte, absolute nietsheid

En vulde Lao-Tse aan:

uit dat niets komt heel het universum voort.

Eigen Wijsheid

Zenweg

De Zenweg

De zenweg is een weg van loslaten, van leeg worden. Als zodanig is zen ten diepste verwant met het onaangeklede hart van elke religie.
Zen als stilzitten voor het mysterie: zonder woorden, zonder beelden.
Want uiteindelijk zijn geschriften en rituelen niets meer dan tijdelijke hulpmiddelen, bestemd om uiteindelijk ook losgelaten te worden.

Zazenkaï: een verhaal

“Maar wat ís zen?” vroeg de Amerikaanse filosofieprofessor, op studiebezoek bij een hedendaags Japans zenmeester. “Eerst even thee drinken,” zei die tot zijn ongeduldige bezoeker en begon alvast diens kopje in te schenken. Hij bleef maar schenken, ook toen het kapje al overstroomde. De bezoeker keek onthutst toe want uit verhalen was hem bekend dat die zen-mensen erg gedisciplineerde, nette lui waren die nog geen druppel water lichtvaardig zouden verspillen: “Ziet u,” zei de meester met allicht een fijn monkellachje, “met uw hoofd is het als met dit kopje. Het zit al helemaal vol. Met woorden, definities; met weten hoe de dingen horen en hoe ze zeker niet horen, met wat je wil en beslist niet wil. Met voorkeuren en afkeren, herinneringen, gestolde ervaringen. Als je wil weten wat zen is, moet je eerst je hoofd leegmaken. Pas dan zul je voor de eerste keer zien en weten.”
Zo is het een beetje met ons allemaal. We weten zoveel en dat is zo handig. Maar ook niet meer dan dat. Want ons vele weten, de immer voortmalende beeldenstorm in onze geest verhindert dat we zien, direct, zonder die constante, opdringerige ezelsbruggetjes van gedachten en gevoelens. De zen-weg is een weg van bevrijding. Bevrijding uit de kleine geest, bevrijding tot onze oorspronkelijke geest; tot het “gezicht dat het onze was nog vóór onze ouders geboren waren”. Bevrijding die niet alleen de eigen persoon tot inzet heeft, maar alle levende wezens liefdevol omvat

(tekst verschenen in De Harp)

Een Indiaanse legende

Een Indiaanse legende.

 

“De legende van de dromenvanger.

Lang geleden toen de wereld nog jong was, stond een oude geestelijke leider van de Lakota op een hoge berg en had een visioen.

In zijn visioen verscheen Iktomi, de grote misleider en leraar van wijsheid, in de vorm van een spin.

Iktomi sprak met hem in een heilige taal die alleen de geestelijke leiders van de Lakota konden begrijpen.

Terwijl hij sprak nam Iktomi, de spin, de krans van wilgentakken van de oude man waarin veren, paardenhaar, kralen en offergaven waren gestoken, en begon een web te spinnen.

 

Hij sprak tot de oude man over de levenscyclussen en hoe we onze levens als peuters beginnen, en dan de kindertijd bereiken, en daarna zijn we volwassen.

Tenslotte komt de ouderdom wanneer er voor ons moet worden gezorgd alsof we kleine kinderen zijn en zo wordt de cyclus voltooid.

 

‘Maar’, zei Iktomi terwijl hij doorging zijn web te spinnen, ‘in elke fase van het leven zijn er vele krachten – sommige goed en sommige slecht.

Als je luistert naar de goede krachten, zullen deze je in de juiste richting sturen.

Maar als je luistert naar de slechte krachten, zullen ze je kwaad doen en je in de verkeerde richting sturen.’

Hij ging verder, ‘Er zijn veel krachten en verschillende richtingen die de harmonie van de natuur kunnen bevorderen of haar in de weg kunnen staan, en dat geldt ook voor de Grote Geest en al zijn schitterende leringen.’

 

De hele tijd dat de spin aan het woord was, ging hij door met het weven van zijn web waarbij hij aan de buitenkant begon en naar het centrum toewerkte.

 

Toen Iktomi klaar was met spreken, gaf hij het web aan de oude wijze van de Lakota en zei…

‘Zie, het web is een volmaakte cirkel, maar er is een gat in het centrum van de cirkel.

Gebruik het web om jezelf en je mensen te helpen om je doelen te bereiken en maak een goed gebruik van de gedachten, dromen en visioenen van je volk.

Als je gelooft in de Grote Geest, zal het web je goede ideeën opvangen – en de slechte ideeën zullen door het gat verdwijnen.’

De oude wijze van de Lakota gaf zijn visioen door aan zijn volk en nu gebruiken de Siouxindianen de droomvanger als het web van hun leven.”

 

Het hangt boven hun bed of in hun huis om de dromen en visioenen te selecteren.

Het goede in hun dromen wordt gevangen in het web van het leven en met hen meegedragen… maar het kwade in hun dromen ontsnapt door het gat in het centrum van het web en is niet langer een deel van hen.

Ze geloven dat de droomvanger het lot van hun toekomst bewaart.

Als de Indianen spreken over de “Grote Geest” dan bedoelen zij hiermee de Schepper, God of hoe je hem dan ook zou willen noemen.

Leegte..

Wees stil en laat de leegte zijn verhaal vertellen..

Boeddhistisch verhaal: De vlam

De vlam in de nacht

Op een donkere avond zat de Boeddha samen met zijn monniken in de openlucht, met een brandende olielamp naast zich. Hij keek naar de lamp en zag hoe de insecten erop afkwamen, en zichzelf lieten opbranden door de vlam.
De Boeddha zei: ‘Deze insecten zien de vlam, maar ze begrijpen hem niet. Ze denken dat de vlam hun leven en geluk zal schenken, maar in werkelijkheid betekent de vlam dood en ellende voor hen. Op dezelfde manier zien de mensen schitterende v…lammen: de schitterende vlam van de rijkdom, de schitterende vlam van de macht, de schitterende vlam van bekendheid en roem. Ze rennen ernaartoe, in de gedachte dat de vlam hun leven en geluk zal schenken – om te ontdekken dat ze er hun dood en ellende in vinden. Keer je dus weg van wat je rondom je ziet en hoort, en concentreer je op je eigen geest en ziel.’

Nieuwe kaarten op www.zinnigeverhalen.nl

Verhaal: Boedhha wijsheid

Er bestaat een oud verhaal over een man die de Boeddha opzocht, omdat hij gehoord had dat hij zo’n groot leraar was. Zoals iedereen had ook hij in zijn leven de nodige tegenslag gehad en droeg hij aardig wat problemen met zich mee. Hij dacht dat de Boeddha, een verlicht meester, misschien in staat was hem voorgoed van zijn problemen te verlossen. Hij vertelde de Boeddha dat hij boer was.

‘Ik hou van het boerenleven,’ zei hij, ‘maar soms regent het te weinig en dan mislukt de …oogst. Vorig jaar werd dat bijna onze dood. Andere keren regent het juist weer te veel, wat ook heel slecht is voor de oogst.’

De Boeddha luisterde geduldig.

‘Ik ben getrouwd,’ zei de man. ‘Ik heb een prima vrouw. Ik hou echt van haar. Maar soms kan ze zo tegen me zeuren, soms word ik zo moe van haar, en dan loopt de spanning op en krijgen we ruzie.’

De Boeddha luisterde zonder een woord te zeggen.

‘Ik heb ook kinderen,’ zei de man. ‘Leuke kinderen, dat wel, maar vaak doen ze net alsof ik niet besta, en soms …’

Zo passeerden al zijn zorgen en problemen de revue. Tenslotte was hij uitgepraat. Vol spanning wachtte hij op de woorden van de Boeddha die aan al zijn problemen een einde moesten maken.

Toen zei de Boeddha: ‘Ik kan je niet helpen.’
‘Hoe bedoelt u dat?’ vroeg de man verbaasd.

Iedereen heeft problemen,’ antwoordde de Boeddha. ‘We hebben allemaal drieëntachtig problemen. Drieëntachtig problemen waaraan we niets kunnen doen. Als je echt je best doet kun je er misschien één oplossen, maar zodra dat probleem verdwenen is, komt er direct weer een ander voor in de plaats. Alle mensen van wie je houdt zullen bijvoorbeeld op een gegeven moment uit je leven verdwijnen, en ook jij zult op een gegeven moment doodgaan. Dit is een probleem, en jij noch wie dan ook kan daaraan iets doen, dus ik ook niet.’

De man werd woedend. ‘En ik dacht nog wel dat u zo’n groot leraar was!’ schreeuwde hij. ‘Ik dacht dat u me wel zou kunnen helpen! Wat heb je aan zo’n leer? Niets, helemaal niets!’

De Boeddha antwoordde rustig: ‘Misschien is die wel goed voor het oplossen van het vierentachtigste probleem.’

‘Het vierentachtigste probleem?’ vroeg de man verbaasd. ‘Wat is het vierentachtigste probleem?’

De Boeddha antwoordde: ‘Dat je helemaal geen problemen wilt hebben.’