Déjà vu’s
Op een andere blog was gisteren een artikel geplaatst over déjà vu’s die me weer even terug zette bij de ervaringen die ikzelf met déjà vu’s heb gehad. Déjà vu’s zijn enorme sterke gevoelens van herkenning op plaatsen of plekken waar je ooit eens eerder bent geweest in vorige levens, maar nog nooit in dit leven. Déjà vu’s zijn gekoppeld aan sterke emoties die op bepaalde plaatsen of plekken weer naar boven gehaald worden.
Veel mensen zien dat als iets paranormaals terwijl het gewoon opgeslagen herinneringen zijn van het onderbewuste die men weer eens terug mag beleven. In sommige gevallen kan het zelfs dienen voor achterliggende emoties die men in dit leven niet kan verklaren maar toch voelt en er geen koppeling aan vast kan knopen.
Zo mocht ik zelf ook een aantal spontane Déjà vu’s beleven, de eerste was 16 jaar geleden in Rotterdam. Er waren tumoren in mijn hoofd en oor geconstateerd en werd door verwezen naar Rotterdam omdat geen arts in mijn stad de operatie aandurfde. Bij het ziekenhuis dat ik voor de eerste keer bezocht, kreeg ik al gelijk een heel onbehaaglijk gevoel dat ik er al eens een keer geweest was , maar niet verklaren kon. Toen ik opgenomen werd nog vóór de operatie, kreeg ik in de stilte daar een déjà vu.
Zag mezelf als verpleegster in de oorlog mensen helpen op de plek waar het ziekenhuis stond en tegelijkertijd alle emoties voelde die de ondergrond waren van mijn onbehaaglijk gevoel op die plek en alles viel op z’n plaats. Het verzorgende, slachtoffers, dode mensen.
De tweede was in de binnenstad waar ik woon. Het gevoel daar eens eerder geleefd te hebben in gelukkige tijden. Was toen een rijk meisje dat zich inzette voor arme mensen en dat me blij maakte. Steeds wanneer ik daar ben, voel ik me blij en gelukkig.
Hierna nog eens 2x in dromen op plaatsen en plekken geweest te zijn die ik nog nooit bezocht heb en later terug zag op de televisie met een innerlijk diep weten ook daar geweest te zijn. Vooral in dromen is er geen paranormaliteit aan gebonden omdat er niet bewust aan gedacht wordt omdat men er niet op zoek naar is .
Zo was er een documentaire op tv over India waar ik ook nog nooit geweest ben tot ik iets bekends zag waarvan ik direct voelde daar eerder ook geweest te zijn. Flashbacks als monnik kwamen naar boven. Op blote voeten in oranje gewaad en kaal hoofd zag ik mezelf terug. Het voelde aan alsof ik in dat leven niet voldoende geleerd had en nu nog met de lessen bezig ben om mezelf tot innerlijke vrede te brengen.
Er zijn nog enkele Déjà vu’s geweest, maar houd het voorlopig even bij deze.