Wees minstens zo lief voor jezelf als je bent voor anderen.
Als kind had ik de illusie dat ik een slecht mens was. Ik had het idee dat ik anderen alleen maar pijn en verdriet aan deed. Het moest wel mijn schuld zijn dat ze niet gelukkig waren, boos op me waren, me afwezen en me geen liefde en aandacht gaven.
Onbewust Ik zie nu pas in hoe lief ik voor anderen probeerde te zijn en hun pijn probeerde te dragen.
Ik paste me aan bij anderen waardoor iedereen zichzelf mocht zijn.
Als anderen ongelukkig waren probeerde ik hun te troosten.
Ik deed lief en zorgde ervoor dat niemand boos werd.
Ik had medelijden en een diepe empathie voor al wat leed.
Als iemand boos op me was of kritiek leverde voelde ik me schuldig.
Als ik zelf een keer boos was of een fout maakte dan voelde ik me dagenlang schuldig.
Het lag altijd allemaal aan mezelf en nooit aan anderen.
Hoe lief kan je zijn voor anderen en hard naar jezelf?
De pijn van gemis in liefde zat diep in mezelf verstopt.
Zo lief als ik was voor anderen zo hard en meedogenloos was ik voor mezelf. Intern had ik een enorme criticus in mezelf ontwikkeld. Ik was bikkelhard en volledig afwijzend naar mezelf.
Het was een succesformule voor een burn-out en depressieve stemming.
Inmiddels weet ik wel beter. De liefde die ik richt op anderen richt ik minstens op mezelf.
– Ik ben meer en meer empathisch naar mezelf geworden.
– Ik heb meer mededogen en compassie voor mezelf.
– ik luister niet meer inhoudelijk naar de criticus maar bedank hem dat hij me wil behoeden voor een naar gevoel.
– Ik geef mijn naar gevoel minstens zoveel liefde als dat ik deed bij anderen.
– Ik troost mezelf en streel mezelf als het slecht met me gaat.
Zelf-compassie doet wonderen…
Onbewust wint zo nu en dan de criticus nog wel eens en val ik in een oud patroon. Desalniettemin kan ik steeds vaker klaarstaan voor mezelf als ik klaar sta voor anderen….
Hoe lief ben jij voor jezelf?
Bron: Martin de Werker
