Ervaringen die verwerkt moeten worden…
Bijna ieder mens komt in zijn leven wel eens voor de opgave
te staan om pijnlijke of verdrietige ervaringen te verwerken.
Dat houdt in dat je net zo lang met bepaalde ervaringen bezig
moet zijn, totdat je ze kunt aanvaarden en daarmee ook
loslaten. Je zou verwerken een vorm van geestelijk verteren
kunnen noemen. En pas als alle pijn en teleurstelling is
verteerd, kun je loslaten.
Als je bijvoorbeeld op jonge leeftijd
een van je ouders verliest, is dat een ingrijpende ervaring die verwerkt moet worden. De manier waarop je die ervaring
(bewust of onbewust) verwerkt, is zelfs bepalend voor de
manier waarop je later in het leven komt te staan. Ook in ons latere leven doen zich allerlei ingrijpende gebeurtenissen voor
die we moeten verwerken, willen we met een zekere openheid
en onbevangenheid in het leven blijven staan.
Een scheiding, de dood van een geliefde, een ziekte, een kind dat zijn eigen weg wil gaan en geen contact met jou als ouder meer wil hebben: het zijn allemaal ervaringen die verwerkt moeten worden. Pas als je die ervaring ook écht verteerd en verwerkt hebt, kun je deze loslaten en verder gaan met je leven.
Ook als je gaat sterven en bewust naar de dood toeleeft, moet
dat verwerkt worden. Maar juist dan wordt heel duidelijk of je
dat in je leven al geleerd hebt: verwerken en loslaten. Er zijn mensen die de pijnlijke ervaringen van hun leven verdrongen hebben. Gewoon, omdat het hen te zwaar viel om zich die ervaringen bewust te maken en stap voor stap te doorleven.
Ze hebben als het ware een muur om hun hart gebouwd, waarachter de pijn verborgen bleef. Wie dat deed zal, zo blijkt
uit de praktijk, niet zo gemakkelijk kunnen sterven: de
verharding (muur) maakt het loslaten van het aardse leven
zoveel moeilijker. Alleen al daarom: om straks gemakkelijk(er)
te kunnen sterven, is het belangrijk de levensles van verwerken
en loslaten ook écht te leren.
Vluchten en verdringen
Het verwerken of verteren van je ervaringen vergt veel ziele-
arbeid: je moet in stilte, zonder dat anderen het zien of beseffen, innerlijk hard werken. Je mag zelfs zeggen dat deze innerlijke, geestelijke arbeid meestal zwaarder is dan ons dagelijkse werk.
Het is overigens niet alleen zwaar werk, maar ook pijnlijk en eenzaam: er zijn maar zo weinig mensen die écht beseffen
waar je doorheen gaat. Daarom is het niet zo vreemd dat nogal
wat mensen kiezen voor wat een gemakkelijker weg lijkt: het verdringen of wegdrukken van de ervaringen of gebeurtenissen
die pijn doen.
De keuze om de emoties (waarmee die pijnlijke ervaringen gepaard gingen) te verdringen, wordt meestal
onbewust gemaakt, zonder erover na te denken. De keuze bijvoorbeeld om je te storten op je werk en elke vrije minuut
meteen weer in te vullen. Of om te vluchten in de roes van
alcohol of drugs.
Anderen kiezen voor bepaalde sportactiviteiten
om niet naar binnen te hoeven kijken en niet stil te hoeven staan
bij de emoties die daar leven. Maar wanneer je een dergelijke
keuze maakt, leef je niet echt: je bent eigenlijk voortdurend op
de vlucht voor jezelf.
Maar wie vlucht voor zichzelf en het contact met het eigen
innerlijk verliest, verliest ook het echte contact met anderen.
Als jij je eigen innerlijk afsluit, zullen anderen immers ook nooit
jouw innerlijk kunnen aanspreken of bereiken.
De eerste stap: kiezen voor verwerken. 
Bron Hans Stolp
foto van Hans Stolp.
ॐ Marianne ॐ 