Een monnik besloot alleen te mediteren, weg van zijn klooster. Hij nam zijn boot naar het midden van het meer, legde hem daar vast, sloot zijn ogen en begon te mediteren.
Na een paar uur ongestoorde stilte voelde hij plotseling de aanraking van een andere boot die tegen de zijne botste.
Met zijn ogen nog steeds gesloten, voelde hij zijn woede opkomen, en tegen de tijd dat hij zijn ogen opende, was hij klaar om te schreeuwen naar de bootman die zijn meditatie zo zorgeloos had verstoord.
Maar toen hij zijn ogen opende, was hij verrast om te ontdekken dat het een lege boot was die op zichzelf was geslagen. Het was waarschijnlijk losgeraakt en dreef naar het midden van het meer.
Op dat moment had de monnik een groot besef. Hij begreep dat de woede in hem was; het had alleen de aanraking van een extern object nodig om het uit hem te lokken.
Vanaf dat moment, wanneer hij iemand tegenkwam die hem irriteerde of tot woede uitlokte, herinnerde hij zichzelf eraan dat de andere persoon slechts een lege boot was, de woede zat in hem.
.
ॐ Marianne ॐ 
je moet je alleen afvragen, waarom die persoon je irriteert. Het is tenslotte jouw irritatie.
LikeGeliked door 1 persoon
Precies Ans, het is jouw gevoel en niet die van de ander. Deze spiegelt alleen jouw gevoel en in alle eerlijkheid vind je deze terug in jezelf.
LikeLike
De moraal van deze Boeddhistische parabel is herkenbaar en verfrist mijn bewustzijn! Bedankt, Mareiki!
LikeGeliked door 1 persoon
Wow super Peter dat deze reminder je aandacht heeft gekregen en je bewustzijn heeft verfrist 👌
Graag gedaan voor jou Peter
LikeLike
Die monnik is dankbaar,had die boot niet gebotst, had hij nooit geleerd.
Warme groet, 🌈
LikeGeliked door 1 persoon
Mensen die graag leren zijn dankbaar voor iedere les die hun pad kruist 🙏❤️
LikeLike