Een regenboogverhaal van kristallen

In het land van Kristal, ver hier vandaan en toch zo dichtbij, leefde eens een gezond en gelukkig volk. Ze leefden in vreugde en vrede samen. Iedereen sprak de waarheid en niemand had geheimen voor elkaar. Dat kon ook niet aangezien alles van helder kristal was, transparant en doorzichtig.

Op zekere dag arriveerde een reiziger in dit land die een audiëntie aanvroeg bij de Koning van het Kristalvolk.” Ik ben zojuist teruggekeerd van een bezoek aan een land, ver hier vandaan en toch zo dichtbij “, zo vertelde hij de Koning en zijn gehoor. “Het was een interessante en inspirerende reis dat zeker. Maar tot mijn grote verbazing en verrassing konden de mensen in dat land elkaar niet verstaan. Hoewel het een zeer kleurrijk volk was, spraken alle kleuren door elkaar heen. Een kakofonie van trillingen! Maar wat echter erger was: elke kleur claimde de macht en het koningschap! Daardoor was er veel verdriet en narigheid daar. Hoe en wat ik ook probeerde… de verwarring en de machtsstrijd bleef. Ik werd er moedeloos van. Ik ben hierheen gekomen voor uw hulp, uw wijze raad en inzicht.”

De Kristal-koning legde zijn kristallen oor te luisteren en een kakafonie van geluiden stroomde zijn oor binnen. Wat bleek? In de chaos van veranderingen waren alle familiekleuren bij elkaar gekomen voor een grote verkiezingsvergadering. Wie zou het land gaan aansturen? Elke kleurenfamilie begon op te scheppen dat zij de beste, de belangrijkste en de nuttigste waren.

Groen zei: Het is wel duidelijk dat ik de voornaamste ben. Ik ben het teken van leven en van hoop. Ik werd gekozen tot kleur van gras, bomen en bladeren. Zonder mij zouden alle dieren sterven. Kijk rond op het land en je zult mijn grootsheid zien.

Blauw viel haar in de rede: Jij denkt alleen maar aan de aarde, maar kijk toch eens naar de lucht en de zee. Water is de oorsprong van alle leven. Het wordt door de wolken omhoog getrokken uit de blauwe zee. De lucht geeft ruimte en vrede en rust. Zonder mijn vrede zouden jullie niets anders zijn dan een stelletje druktemakers.

Geel grinnikte en zei: Jullie zijn allemaal zo serieus. Ik breng gelach, vrolijkheid en warmte in de wereld. De zon is geel, de maan is geel, de sterren zijn geel. Iedere keer als je naar een zonnebloem kijkt, wordt de hele wereld een grote glimlach. Zonder mij zou er geen plezier zijn!

Hierna begon Oranje de loftrompet over zichzelf te steken: Ik ben de kleur van gezondheid en kracht. Ik mag dan misschien wel zeldzaam zijn, maar ik ben kostbaar. Want ik verzorg de innerlijke behoeften van de mens. Ik ben de belangrijkste bron van gezondheid. Denk maar eens aan de wortels, de sinaasappels en de mandarijnen. Ik hang niet de hele dag overal rond. Maar als ik de hemel kleur bij zonsopgang of zonsondergang, dan is mijn schoonheid ook zo overweldigend, dat niemand meer aandacht aan iets anders kan schenken.

Rood hield het niet langer meer uit. Hij schreeuwde: ik ben de heerser over jullie allemaal. Het levensbloed. Ik ben de kleur van gevaar en van dapperheid. Ik ben bereid te vechten voor een goede zaak. Ik breng vuur in het bloed. Zonder mij zou de aarde even leeg zijn als de maan. Ik ben de kleur van de hartstocht en van liefde. De kleur van papavers en rode rozen. Ik ben de mannelijke vuurkracht en de vrouwelijke liefdeskracht te samen, want bloed is de drager van het licht.

Purper rees op in volle waardigheid. Deze familie was heel groot en sprak heel plechtig: Ik ben de kleur van koningschap en macht. Vorsten, koningen en bisschoppen hebben mij tot hun kleur gekozen, want ik ben een teken van waardigheid en wijsheid. Over mij hebben de mensen geen twijfels of vragen. Ze luisteren alleen maar en gehoorzamen.

Toen kwam Indigo aan het woord, rustiger dan alle anderen, maar niet minder beslist: Denk eens aan mij. Ik ben de kleur van de stilte. Jullie merken me nauwelijks op. Maar zonder mij worden jullie allemaal oppervlakkig. Ik vertegenwoordig de gedachte en de overpeinzing, de schemering en het diepe water, ik schep contrast en evenwicht. Ik ben onmisbaar voor gebed en innerlijke rust.

Zo gingen de kleuren door met hun opschepperij, ieder in de overtuiging de beste te zijn. Hun ruzie werd luider en luider. De Kristal-koning had wel genoeg gehoord. En plotseling werden de kleuren opgeschrikt door een stralend witte bliksemflits. De donder rolde en dreunde. De regen stroomde meedogenloos neer. De kleuren bogen zich angstig naar de grond en kropen dicht tegen elkaar, op zoek naar wat steun.

Toen sprak de Regen: Dwaze kleuren. Waarom vechten jullie met elkaar? Waarom probeert ieder van jullie de ander te overtroeven, te overheersen? Weet je dan niet dat de Kosmische Spirit jullie allemaal heeft gemaakt? Ieder in zijn eigen schoonheid en waardigheid? Elk voor een ander doel, verschillend en uniek. Reik elkaar de hand en ga met mij mee. Span jezelf langs de hemel in een grote kleurenboog, als herinnering aan de liefde, als uitnodiging om in vrede te leven. Als teken van licht en kracht en samenwerking!

Zo komt het dat iedere keer als de aarde schoon gewassen wordt met een flinke regenbui, de regenboog aan de hemel staat. En met een hartverwarmende lichte zonnestraal worden dan alle kleuren te samen zichtbaar, om te herkennen en je te herinneren aan de regenboogbrug; de lichtlijn en de levenslijn tussen het subtiele en de materie, tussen de onzichtbare en zichtbare werelden. Als zichtbaar geworden muziek, een voelbare trilling die ons stimuleert ons hart te openen in verbinding en samenwerking.

~ Improvisatie op een Indiase legende

Bron: catharinaweb

Eerder al eens een bericht geplaatst over de regenboogkleuren. Deze is mooier..